C Operatory Wikibooks, biblioteka wolnych podręczników

W języku C powstały narzędzia systemowe dla Uniksa, a potem również kod systemu Unix. Od tego czasu jego rozwojem zajmuje się grupa robocza w ramach ISO. Badanie projektów open source na platformie GitHub z 2014 roku wskazało, że ok. 60% linii kodu źródłowego napisanych było w C, choć znajdowały się one jedynie w 10% przebadanych repozytoriów. Autorzy badania są zdania, że tak wysoka wartość pierwszego wskaźnika może wynikać w faktu, iż w C powstały znaczące części systemów operacyjnych, m.in.

• Ponadto przez cały ten czas dany obiekt będzie dostępny pod stałym adresem i będzie przechowywał ostatnio zapisaną wartość.
• Ponadto często zdarza się, że rozmiar zmiennej musi być wiadomy jeszcze w czasie kompilacji – to ewidentnie wyklucza implementację sizeof() jako funkcji.
• Od tego czasu jego rozwojem zajmuje się grupa robocza w ramach ISO.

Poza językiem C, na kształt języka C++ miały wpływ takie języki, jak Simula (z której zaczerpnął właściwości obiektowe) oraz Algol, Ada, ML i CLU. Operatory dodawania i odejmowania są określone również, gdy jednym z
argumentów jest wskaźnik, a drugim liczba całkowita. Ten drugi jest
także określony, gdy oba argumenty są wskaźnikami. O takim użyciu tych
operatorów dowiesz się więcej w dalszej części
książki. Należy unikać jednak takich sytuacji i nigdy nie stosować rzutowania by uciszyć kompilator. Zanim użyjemy operatora rzutowania należy się zastanowić co tak naprawdę będzie on robił i czy nie ma innego sposobu wykonania danej operacji, który nie wymagałby podejmowania tak drastycznych kroków.

Ostateczny wybór rodzaju pamięci, w której znajdzie się zmienna, należy jednak do kompilatora. Niezależnie od tego, czy obiekt zlokalizowany będzie w pamięci adresowalnej, zabronione jest pobieranie adresu zmiennej rejestrowej[113]. W czasie, gdy ukazało się pierwsze wydanie książki Język C Kernighana i Ritchiego, dopuszczalna była również konstrukcja long float, równoważna typowi double, jednak została ona zniesiona przez standard ANSI C[60].

Nowe cechy języka C++ względem języka ANSI C z 1989 roku[edytuj edytuj kod]

Pamięć dla nich inicjalizowana jest w momencie uruchomienia programu i od tego momentu wszystkie odwołania dotyczą tego samego regionu pamięci[108]. W przypadku, gdy zmienną lokalną zadeklarowano jako statyczną, będzie ona przechowywała tę samą wartość pomiędzy różnymi wywołaniami funkcji. Z kolei statyczne zmienne zewnętrzne charakteryzują się linkowaniem wewnętrznym, co oznacza, że nie są widoczne na zewnątrz jednostki tłumaczenia, w której je zadeklarowano[112]. Deklaracja obiektu polega na podaniu typu danych oraz opcjonalnie klasy pamięci i sposobu linkowania, po których występuje przynajmniej jeden identyfikator tworzonego obiektu (lub obiektów)[44]. Od standardu C99 zdefiniowany jest sposób obsługi liczb zespolonych w języku. Służą do tego typy z określeniami _Imaginary oraz _Complex[18], przechowujące – odpowiednio – wartości urojone oraz zespolone.

W tym przypadku nie używamy specjalnego typu danych do operacji logicznych. Operatory logiczne można stosować do liczb (np. typu int), tak samo jak operatory bitowe albo arytmetyczne. Zastosowanie języka C pozwoliło części producentów oprogramowania zrezygnować ze stosowania języka asemblera[130]. Z Oracle Database w 1983 roku, co pozwoliło na osiągnięcie jego przenośności. W konsekwencji, Oracle Database 3 stało się pierwszym silnikiem relacyjnych baz danych, który można było uruchomić zarówno na komputerach typu mainframe, minikomputerach jak i komputerach osobistych[133]. W C został napisany również najpopularniejszy na świecie silnik bazodanowy, SQLite[134].

Każdy obiekt (poza polami bitowymi) składa się z ciągłej sekwencji bajtów, których kolejność i sposób kodowania wartości może zależeć od implementacji[88]. Pozwalają one przechowywać wartości różnych typów pod tym samym adresem, z poszanowaniem ograniczeń dotyczących ich ułożenia w pamięci. Unia ma przynajmniej taki rozmiar, jak największa spośród jej składowych. Wszystkie operacje, które są dopuszczalne dla struktur, można wykonywać również na uniach[87]. Składa się ono z listy stałych symbolicznych, każda o wartości będącej liczbą całkowitą.

• Na potrzeby kompilatora i powiązanej z nim biblioteki zarezerwowane są identyfikatory zaczynające się dwoma znakami podkreślenia lub podkreśleniem z następującą po nim wielką literą[34].
• Z powodu licznych podatności usunięto funkcję gets(), zastępując ją bezpieczniejszą gets_s()[21].
• Rzutowanie tego typu na jakikolwiek inny typ, zarówno jawne, jak i niejawne jest niedozwolone[59].
• Szczególnym typem danych w C jest typ pusty void, który nie przechowuje żadnej wartości.
• Ponadto nazwę każdego typu, służącego do przechowywania liczb całkowitych, można również poprzedzić słowem signed lub unsigned, aby określić, czy dany obiekt ma być w stanie przechowywać liczby ujemne[62].
• W C został napisany również najpopularniejszy na świecie silnik bazodanowy, SQLite[134].

Po upłynięciu czasu życia zmiennej, wszelkie odwołania do niej prowadzą do niezdefiniowanego zachowania. Podobnie wartość wskazywana przez wskaźnik staje się nieokreślona, kiedy wskazywany obiekt kończy życie[108]. Formalna gramatyka języka C jest opisana w standardzie ISO C[27]. Ich stosowanie premium4x forex broker-przegląd i informacje premium4x jest obowiązkowe jedynie, kiedy służą rozdzieleniu poszczególnych jednostek leksykalnych[28]. W 2011 roku do języka C wprowadzono także mechanizm definiowania makr generycznych ze względu na typ parametrów oraz wsparcie dla literałów napisowych w standardach Unicode i UTF-8[21].

Typy podstawowe[edytuj edytuj kod]

Dzięki dyrektywie #pragma możliwe jest przekazywanie instrukcji specyficznych dla kompilatora[55][a]. Definicje funkcji w języku C nie mogą być zagnieżdżane[46]. Dołącz do C&A for you (C&A dla Ciebie), naszego bezpłatnego programu członkowskiego, aby dodatkowo otrzymywać specjalne oferty członkowskie i zniżki członkowskie podczas wyprzedaży. Szukasz idealnych dżinsów, odpowiedniego dla Ciebie płaszcza lub nowej sukienki letniej? W sklepie internetowym C&A z łatwością znajdziesz odpowiednie dla siebie ubrania.

“Prawda” i “fałsz” w języku C[edytuj]

Jest to jeden z głównych powodów nieprzenaszalności kodu, który ujawnia się podczas wymiany danych poprzez pamięć współdzieloną, masową lub ich transmisję[173]. Jedną z naczelnych zasad ducha programowania w C jest tworzenie wydajnego kodu nawet za cenę jego przenośności[174]. Mechanizm ten wykorzystuje się między innymi w celu zapewnienia przenośności oprogramowania podczas wykorzystania typów zależnych od docelowej architektury.

Etnolekt wilamowski[edytuj edytuj kod]

Dostęp do pamięci nie jest kontrolowany przez język[109], ale próby odczytu lub zapisu pod nieprawidłowymi adresami mogą skończyć się naruszeniami ochrony pamięci[110]. Jeszcze przed publikacją książki do języka C włączono kwalifikatory short i long, pozwalające określić wielkość zmiennej typu całkowitoliczbowego, a także specyfikator unsigned, oznaczający liczby nieujemne[9]. C – imperatywny, proceduralny język programowania ogólnego przeznaczenia[3], stworzony na początku lat 70. XX wieku przez Dennisa Ritchiego, ówczesnego pracownika Bell Labs.

Służy zarówno do pisania elementów systemów operacyjnych, jak i aplikacji użytkowych. Mimo to spotyka się z krytyką z powodu pewnych decyzji projektowych, takich jak priorytety operatorów lub nadmiernie lakoniczna składnia. Język C++ został stworzony w latach osiemdziesiątych XX wieku (pierwsza wersja pojawiła się w 1979 r.) przez Bjarne Stroustrupa jako obiektowe rozszerzenie języka C.

C99[edytuj edytuj kod]

Reprezentacja bitowa wartości, które można zapisać zarówno w wariancie signed, jak i unsigned danego typu jest w obu wariantach taka sama[63]. Podczas prac nad językiem Kernighan i Ritchie nie skupiali się na ustandaryzowaniu biblioteki standardowej. Odpowiednie funkcje dostarczał system Unix, niezależnie od stosowanego kompilatora. Komitet ANSI przygotował opis biblioteki standardowej języka C, wymagający dostarczenia programiście odpowiednich funkcji o ściśle określonym działaniu i przeznaczeniu[13]. Język został zaprojektowany przez Bjarne Stroustrupa jako rozszerzenie języka C o obiektowe mechanizmy abstrakcji danych i silną statyczną kontrolę typów.

Pierwszy z nich zawsze będzie prawdziwy, niezależnie od wartości zmiennej a! Dzieje się tak, ponieważ zostaje wykonane przypisanie do a wartości 1 a następnie jako wartość jest zwracane to, co zostało przypisane – czyli jeden. Drugi natomiast będzie prawdziwy tylko, gdy a jest spotkanie fed wspierane wzmocnienie waluty amerykańskiej równe 1. Przesunięcie w lewą stronę oznacza przemieszczenie wszystkich bitów argumentu w lewo o określoną liczbę miejsc oraz wprowadzenie z prawej strony takiej samej ilości zer. Według Stack Overflow Developer Survey 2022, co szósty profesjonalny programista zna język C.

To czas zdobywania przez niego popularności, czego efektem była dostępność kompilatorów dla praktycznie wszystkich używanych wtedy architektur komputerów i systemów operacyjnych. Większość użytecznych programów w C++ wymaga stosowania bibliotek niestandardowych. Są one łatwo dostępne w Sieci zarówno jako produkty własnościowe, jak i jako FLOSS. Programy napisane w C++ mogą korzystać również z zasobów bibliotek języka C.

Kompilator języka jedynie rezerwuje dla zmiennej obszar w pamięci, a jej wartość jest taka jaka wynika ze stanu bitów, która się w tej pamięci aktualnie znajduje[179]. Kompilator często ostrzega o próbie dostępu do niezainicjowanej zmiennej[180]. Użycie kwalifikatora long jest dopuszczalne również w połączeniu z typem double, choć standard C nie gwarantuje, że uzyskany w ten sposób typ będzie miał większą pojemność niż wyjściowy. Podobnie jak w przypadku liczb całkowitych, dostępne typy zmiennoprzecinkowe również nie mają sztywno określonego zakresu wartości oraz minimalnej dokładności[67]. Standard języka C nie ustala w sposób sztywny zakresów wartości, jakie muszą się zmieścić w obiektach poszczególnych typów. Podobnie nie są określone ich rozmiary w bitach lub bajtach[61].

Miejscami pozostawiała miejsce do interpretacji szczegółów języka. To, w połączeniu z dalszym rozwojem i popularyzacją C na różnych platformach, spowodowało potrzebę standaryzacji[4]. Język taki, jak opisany przez Kernighana i Ritchiego w 1978 roku nie przewidywał żadnej możliwości określenia typów przyjmowanych przez parametry funkcji[4]. Powstały odrębne narzędzia, ceny ropy są obniżone na początku tygodnia takie jak lint, które przeprowadzały analizę kodu bardziej rygorystyczną niż kompilator, a następnie zgłaszały problemy ze spójnością i przestrzeganiem dobrych praktyk[6]. W książce Kernighana i Ritchiego znalazł się również opis biblioteki wejścia/wyjścia. Podwaliny pod nią położył w 1972 roku Mike Lesk, pisząc „przenośną bibliotekę wejścia/wyjścia”.